بعد از ظهر ها که می رسیم خانه بهترین چیزی که می تواند خستگی مرا در کند تنها کنار تو نشستن و پرداختن به فعالیت های آرامی مثل نقاشی کردن و لگو بازی کردن است.
یکی از همین بعد از ظهرها دفترت را کنارم گذاشتی و گفتی: مامان بیا نقاشی کنیم.
بدون هیچ فکر وبرنامه ی از پیش تعیین شده ای شروع کردم به گذاشتن چند تا نقطه تو دفترت که یاد و خاطره ی نقطه بازی هایی که زمان کودکی انجام می دادیم برایم تازه شد. بنابراین تمام صفحه را با نقطه های منظمی پر کردم.
نقطه ها را می گذاشتم اما نمی دانستم با آنها چه خواهی کرد.
بی صبرانه نگاهم می کردی تا نقطه گذاریم به پایان رسید.
چه لذت بخش بود وقتی نگاهم با نگاه متعجبت گره می خورد.
گفتم خوب حالا چیکار کنیم با این نقطه ها!!؟
شروع کردی به وصل کردن نقاط به هم،
جالب شد اَشکالی داشت شکل می گرفت.
مامان مثلث کشیدم.
مامان اینو ببین.
بذار رنگش کنم.
مربع کشیدم.
دایره هم بکشم؟
در آخر هم بدین ترتیب رنگامیزی کردی عروسکم
یک روز هم پاستل هایت را آوردی کنارم نشستی و مشغول کشیدن نقاشی شدی.
پاستل سفید که به دستت رسید گفتی مامان این نمی کشه رنگ نداره. بندازمش سطل آشغال؟
پرسیدم: این چه رنگیه؟
گفتی: سفید
رفتم و یک برگ کاغذ رنگی مشکی آوردم گفتم روی این امتحان کن ببین می کشه.
شروع کردی و چند دقیقه بعد با فریادی هیجان زده گفتی آره ماماااان می کشه.
نتیجه کار هم این جاست:)
این هم حاصل کار من و شماست البته نقش من فقط رنگامیزی بخشی از خانه های دامن این عروس خانوم است بقیه اش هنرمندی ذهن و انگشتان ظریف و کوچک توست.
بسیار دوست دارم این اثر زیبا رو...
اما لگو بازی هایت نیز با عشق و محبت که در می آمیزد هر چه می سازی هدیه می کنی به من... و این من پر از شور زندگی می شوم از نگاه پر مهرت و دستان کوچکت که هنر دستش را پیشکش می کند به مادرش، گاهی می فشارمت با بوسه ای گاهی جیغ می کشم از سر شوق،گاهی...
این بعد از ظهر ها خستگیامو با لبخند تو در می کنم و با اکسیژن نگاه تو نفسم را تازه می کنم نازنینم.
"دوستت دارم فرشته ی کوچک من"
